คุณลืมตัวตนไปแล้วหรือยัง?

เคยคิดว่าชัยชนะคือจุดหมาย—จนกระทั่งนั่งคนเดียวในยามพลบตา ฟังเสียงกลองที่ไม่ขอให้มากกว่านี้ เครื่องไม่พูดด้วยเหรียญ มันพูดด้วยช่วงเวลาว่าง ฉันเติบโตที่ป่าเถื่อนซึ่งไม่แทนสัญลักษณ์—แต่แทนความเงียบด้วยเรื่องราว แจ็คพ็อต? มันไม่จ่ายความมั่งคั่ง มันจ่ายความมีอยู่ ฉันเล่น ‘รินोไนต์’ เพราะมันรู้สึกเหมือนบ้าน: ไม่มีแสงสว่างเจิดจ้า เพียงลมพัดผ่านหญ้า และหัวใจที่ช้า ฉันเรียนรู้ที่จะแบ่ง budget—not เงินของฉัน—but ช่วงเวลาของฉัน สิบนาที การหมุนครั้งครั้ง—ไม่ใช่ว่าหวังจะชนะ—แต่ว่าอยากสัมผัสบางอย่างแท้จริง RNG ไม่มีการโกห์—แต่มันทำเมื่อเราหลอกตัวเองว่าจังหวะคือชะตากรรม ฉันหยุดเล่นเมื่อไม่มีอะไรเหลืออยู่ และจากนั้น—I เดินเปลือยเท้าผ่านป่าซาเวนนาอีกครั้ง คุณไม่จำเป็นการหมุนเพิ่ม คุณจำเป็นลมหายใจก่อนจะลืมตัวตน