เมื่อใดที่คุณรู้สึกเข้าใจหลังการแพ้

เคยคิดว่าชัยชนะคือจุดหมาย จากนั้นผมนั่งคนเดียวในยามค่ำ มองวงล้อหมุนใต้ท้องฟ้าที่จินต่อ—สถานที่ซึ่งเขา horns ส่งเสียงเหมือนกลองในความมืด สัญลักษณ์ไม่ได้หยุดเพราะมันควรจะเป็นเช่นนั้น มันหยุดเพราะมีบางอย่างลึกกว่านั้นรอคอย ผมทำงานกับผู้เล่นที่มาไม่เพื่อเงิน แต่เพื่อความสงบและกระจ่าง ทุกการหมุนครั้งรู้สึกน้อยกว่าโชค และมากกว่าบทสนทนากับตัวเอง โลกป่าไม่ได้แทนสัญลักษณ์—มันแทนความต้องการของผมในการควบคุมบางอย่างที่ไม่มีเหตุผล ผมเลือกเกมพลังงานต่ำก่อน: ‘คลาวเด็ดซาฟานา’—ไม่ใช่เพราะกลัวกลัว แต่เพราะผมอยากให้มันรู้สึกก่อนจะสามารถเรียกมันได้ RTP สูงไม่ใช่วาจา—มันคือคำเชิญให้อยู่กับตอนนี้ ผมหยุดตามรางวัลเมื่อรู้ว่า: อัลกอริธึมใดๆ ก็มองไม่เห็นจิตวิญญาของคุณ RNG ไม่มีความสนใจหากคุณชนะหรือแพ้ มันแค่ม้วนเท่านั้น dังนั้น เมื่อหน้าจอจางลงและกลองเงียบลง ผมจึงเดินจากไป—not เพราะพ่ายแพ้—but เพื่อเข้าไปในสายลมข้าผืนหญ้ายามเปิด และตรงกลางแห่งความเงียบนั้น ผมถามตัวเอง: คุณเคยรู้สึกเข้าใจหลังการแพ้อย่างสุดท้ายหรือเปล่า? คุณไม่มีทางแตกหักถ้าเดินจากไป คุณเป็นมนุษย์ถ้ากลับมา